Ik zie mezelf nog liggen op de groene fatboy voor de caravan onder de prachtige pijnbomen in Frankrijk. Het is 30 graden en naast me staat een koel wijntje met een stokbroodje tapenade. Op mijn telefoon zie ik een berichtje: 'We vieren Kerst met de hele familie in Duitsland dit jaar!' De meiden waren door het dolle heen. Ik nam nog een slok wijn en hoorde de cigales op de achtergrond tjirpen. Kon het maar altijd zomer blijven...
Vier maanden later staan de Kerstdagen dan echt voor de deur. En na de hectiek tussen het uitzwaaien van Sinterklaas, een buikgriep en het kerstdiner op school, vertrekken we met een auto vol pakjes en foute kersttruien naar de Duitse Eifel. Wij komen als laatste van de familie aan, wat als voordeel heeft dat de bedden dan al opgemaakt zijn. Wat volgt is een snelkookpan aan kinderactiviteiten. In één avond rennen we van Koos Konijn en het tafelvoetbal naar het zwembad. Gelukkig heb ik op de valreep nog oordopjes gekocht, want een goede nachtrust is van vakantiebelang.
De volgende dag blijken we op een berg aan het meer te zitten. En ondanks het grauwe weer is het er prachtig. De mist boven de naaldbomen op de bergen en de kale bomen, met een pad vol natte bladeren langs het stuwmeer, maken dat ik direct op ontdekkingstocht wil. Na een rondje om het stuwmeer maak ik de klim naar boven. Lopend door het middeleeuws dorpje Kronenburg overvalt me direct het oldschool kerstgevoel. Heel veel lichtjes, kerstgroen en traditionele (soms overdadige) versiering. Het plaatsje ligt op zo'n 600 meter hoge berg met daarboven een uittorende ruïne van het vroeger machtige kasteel Kronenburg. De weermuur van de stad en de burcht bevinden zich nog in de authentieke toestand. Wat mij direct opvalt zijn de roze kozijnen op de witte kalksteen muren. Het lijkt op de roze kleur die ik als vlakken op de muur bij ons in de woonkamer heb geverfd. Ook de Take it Slow kalender 2018, mijn nieuwjaarsgroet, heb ik gemaakt in dezelfde kleuren. Als ik dan op kerstavond ook nog het roze Snap! boek van de kerstman krijg, wakkert mijn liefde voor deze kleur nog meer aan. Het boek van Anki Wijnen over fotograferen met je mobiel lees ik in één avond uit en de volgende dag trek ik er, gewapend met mobiel en spiegelreflexcamera, op uit. Ik fotografeer al best veel met mijn mobiel, maar er staan toch een aantal leuke tips in, die ik wil uitproberen. Het boek is vooral een must-have om naast het boek Shoot! op de boekplank te kunnen leggen. Van de fraaie vormgeving, het gebruik van kleur en foto's maakt mijn hart een sprongetje.
Tijdens de vakantie in de Eifel bezoeken we ook nog een gezellige kerstmarkt in het idyllische stadje Bad Münstereifel, bezichtigen we een roze (nou ja!) kerk in Prüm, lopen we mee met een fakkeltocht naar de burcht, drinken we de allerlekkerste witte glühwein bij een Italiaanse antiekhandelaar in korte broek en maken we wandelingen door de natuur. Even geen wasmachines, sportclubs of andere verplichte nummers, maar samen het blufspel spelen en het boek 'Ma' van Hugo Borst in één ruk uitlezen. Een boek over Alzheimer, een vreselijke sluipmoordenaar, die de waardigheid van je zijn aantast. Als ik even later in het Koos Konijn Honk zit en de kinderen observeer, bedenk ik me hoe fijn en kort hun zorgeloze leventje is. Voor de oudste begint het 'moeten en kiezen' binnenkort al; het bepalen van een vakkenpakket. Ze heeft nog geen idee wat de wereld haar te bieden heeft...Ik ben dit jaar 40 geworden en zelfs ik ontdek nog steeds nieuwe mogelijkheden en sla nieuwe wegen in. Ik wist vroeger ook niet wat ik wilde worden en eigenlijk nog steeds niet. Maar ik weet inmiddels wel waar mijn krachten liggen en wat mijn drijfveren zijn. Ik hoop dat mijn dochters ook de ruimte en mogelijkheden krijgen om hun eigen mooie ik te ontdekken.
Ik ontdek na drie dagen wandelend en fotograferend door de natuur, dat ik intens geniet. Dit is waar mijn hart ligt, nieuwe dingen ontdekken, leren en vastleggen. In de kalmte en rust alle zintuigen gebruiken zonder besef van tijd. Een vorm van mediteren. Verwonderen, registreren en de wereld even stil zetten. Door een moment vast te leggen in een foto of een verhaal houd ik mijn herinneringen levend. Misschien is het een uiting om mijn sporen achter te laten en daarmee te vereeuwigen. Of als inspiratiebron te dienen voor anderen. Want weet jij bijvoorbeeld waarom ze mistletoe aan de deur hangen? Ik niet, dus ik zocht het op. Mistletoe is een symbool van vrede en liefde. Het idee om elkaar te kussen, is ontstaan in Scandinavie, in de tijd van de Druiden. Wanneer vijanden elkaar onder de maretak ontmoetten in het bos, moesten ze hun wapens neerleggen en voor een dag een wapenstilstand houden. Daar komt de gewoonte om een maretak aan het plafond te hangen en elkaar daaronder te kussen dus vandaan: het is een teken van vriendschap en goodwill. Dat past dus precies bij de kerstgedachte!
Op de terugreis bedenk ik me dat Kerstmis er alweer op zit. En ondanks dat het niet mijn favoriete periode van het jaar is en ik alweer mijmer over de lente, was het fijn. De oordopjes hebben goed hun werk gedaan en er zijn nieuwe warme liefdevolle herinneringen gemaakt. Er ligt weer een heel nieuw jaar voor ons en ik ben nu al reuze nieuwsgierig!
Ik wens je een kleurrijk 2018 toe.
Liefs,
Lidia
Reactie schrijven