Hemels

Ik hoor de klokken zeven keer luiden door mijn oordoppen heen. Het is al ochtend, bedenk ik me enigszins teleurgesteld. Ik had geen moment van deze nacht willen missen, maar ik heb tussen twaalf en zeven de klokslagen gemist...De grond is heel koud als ik mijn blote voeten vanuit het elektrisch verwarmd bed op de eeuwenoude stenen vloer zet. Met snelle passen beweeg ik me langs de kerkbanken naar het toilet. Als ik weer lig zie ik hoe het licht begint te worden door de sierlijke hoge ramen, welke beslagen zijn door de ongebruikelijke warmte. Met de thermostaat op 15 graden en een schrale november kou buiten, moest er behoorlijk wat gas verstookt worden, om onze heilige nacht in de dorpskerk in Oosterwolde behaaglijk door te komen. Samen dansen op wollen sokken onder het genot van orgelmuziek en rode wijn liet de kou buiten de deur. Onder mijn warme dekens verlang ik naar een dampende kop koffie. Ik wacht nog even, misschien word het zo wel voor me gemaakt...

Richard slaapt nog en ik moet gniffelen om de snee op zijn voorhoofd. In de Turkse sauna zag hij door het stoom de hoogte van de lage deuropening niet meer. Maar ik had hem al meerdere keren gewaarschuwd! Gelukkig hadden we net de scrubhandschoen van de Hamam behandeling meegekregen, waarmee we het stromende bloed konden opvangen. Daar sta je dan met een snee in je hoofd en allemaal naakte mensen om je heen die polshoogte nemen. Gelukkig stopte het snel en doken we een droge sauna in. De relaxte wellnessdag vloog om en in het donker kwamen we aan bij ons logeeradres; een kerk! Host Sytske had de verwarming al vroeg aangedaan en het ontbijt voor de volgende ochtend voor ons opgehaald bij Trambaan 8. De thermostaat gaf 16 graden aan...

We hebben nog niet gegeten en de restaurants moeten bijna dicht, net als de supermarkten. Als we een magnetron in de kamer van de Kerkeraad zien staan, besluiten we in het dorp nog snel een 'prik-prik' maaltijd op te halen. Even later zitten we tussen de zerken te genieten van rode kool met hachee bij kaarslicht. Daarna kunnen we onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en gaan op onderzoek uit waar het geluid van de klokken vandaan komt. We hadden een toren gezien toen we aan kwamen lopen, maar hoe komen we daar? We lopen eerst via de trap naar het balkon, waar we een onze 'hotelkamer' vanuit een ander perspectief kunnen bewonderen. We proberen een kastdeur te openen, maar zonder resultaat. Dan zien we een luik. We kijken elkaar vragend aan, maar al snel staan we op zolder tussen honderden dode vliegen. We kunnen hier het mechanisme van de oude kerkklokken bewonderen en kijken hoe laat het is. Bijna tien uur; 'oren dicht!', zeg ik. Ik loop op verschillende houten ladders verder naar boven de toren in en hoor hoe klokken tien keer luiden. Langs de spinnenwebben daal ik weer af. Ik voelt alsof ik in een film zit.

We hebben de thermostaat op 15 graden gezet voor de nacht en kruipen ons warme bed in. Ik zie Richard zijn pretoogjes. 'Jij weet nu wat je graag onder de kerstboom vindt over een paar weken?', vraag ik hem. Ons huis van meer dan honderd jaar oud mag dan wel een stuk jonger zijn dan deze kerk, maar ook daar kan het behoorlijk koud worden. 'Dit wil ik ook!' en hij trekt ondertussen zijn inmiddels te warme wollen sokken uit. De sokken waren geen overbodige luxe geweest op de koude stenen vloer. Als geitenwollensokken figuren hadden we gedanst bij maanlicht op de klanken van het orgel (vanaf een cd die over de boxen door de ruimte galmde). Ik had besloten deze film niet aan me voorbij te laten gaan en wilde de hele nacht wakker blijven. Maar toen de lampen uitgingen, die de kerk van buiten oplichtte, werden alle indrukken me toch teveel. Ik besloot mijn oordoppen in te doen tegen het 'uurwerk' en het oogmasker voor de noodverlichting in de ruimte. Waarschijnlijk word ik toch wel een paar keer wakker, zo suste ik mezelf toe. 

Het is inmiddels 9.00 uur en ik heb twee uur lang liggen dagdromen. Deze plek wilde ik volledig in me opsnuiven. Ik heb al best veel mooie plekken mogen ontdekken, maar deze kerk in Oosterwolde is misschien wel het meest bijzondere waar ik heb mogen slapen. Een dure suite in een hotel kan niet op tegen deze ervaring, als je het mij vraagt. Inmiddels is het duidelijk dat ik de koffie zelf moet gaan halen. Ik trek mijn warme sokken weer aan en ga naar het keukentje achter in de kerk. Een luxe Nespresso apparaat tovert heerlijk geurende koffie in de vintage mokken. Ik kus mijn prins wakker en begin na het heerlijke bakje koffie een paar woorden van dank op te schrijven in het gastenboek. Sanne en Jennemie zijn de initiatiefnemers van Heilige Nachten met het motto: "iets goeds doen voor het voortbestaan van een belangrijk stukje cultureel erfgoed en exclusieve (onthaast) plekken beschikbaar maken voor een breed publiek". Een verhaal waar ik graag handen en voeten aan geef! Maar ook een missie waar ik graag aan meewerk. Wat zou het fantastisch zijn om in 2022 workshops te kunnen aanbieden in één of meerdere van deze bijzondere locaties. Hier komen verhalen als vanzelf en het decor om te fotograferen en video's te maken is een walhalla. 

Ik begin te schrijven: 'HEMELS'....

De tijd vliegt en ik wil helemaal nog niet gaan. Na het heerlijke uitgebreide ontbijt was het al half elf. Ik zou hier wel een week kunnen verblijven! De inspiratie schiet als popcorn door mijn hoofd en ik vraag Richard of hij nog met me wil trouwen. Hij kijkt me aan wat ik nu weer in mijn schild voer. "Na bijna 30 jaren samen zijn, is dat best lollig toch?!", zeg ik met een knipoog. Ondertussen haal ik de dekbedden uit de hoeslakens en zeg Richard zich uit te kleden. Ik ga helemaal op in de styling van de filmische setting en samen hebben we enorme lol, terwijl de zelfontspanner de ene naar de andere foto schiet. "We hadden onze vintage koffer met twenties accessoires mee moeten nemen", roep ik enthousiast, "dit is nog leuker dan een studio!". De klokken luiden elf uur, we pakken alles weer in en draaien de kachel uit. De film is afgelopen (bekijk hier)..., maar er komt een vervolg!

Stop and smell the roses,

Lidia