Machteloos knip ik de TV uit. Stakingen, oorlog, aardbevingen en politieke schandalen domineren het nieuws. Komt het omdat ik ouder word en de realiteit daardoor steeds harder binnenkomt? Mijn dagelijkse routine vervolgd; na een kop gemberthee, vitaminepillen en het journaal, ga ik aan het werk. Maar het liefst zou ik naar een andere wereld gaan, net als Alice...
Achter mijn bureau zie ik hoe mijn woorden en zinnen een verhaal vormen. Hier heb ik gelukkig wel invloed op. Ik begin met de kop: 'Alice in Noorderland'. Groningen kent prachtige vergezichten, een mooi synoniem voor wonderland. Ook al denken ze daar in het westen anders over. Ik was laatst in Eindhoven en vertelde een grafisch kunstenaar dat ik uit Groningen kom. 'Och wat verschrikkelijk voor je', zei hij vol medelijden, 'ik hoop dat je huis blijft staan'. Nu wil ik het leed in Groningen niet wegwuiven, maar het is niet zo dat in de hele provincie in elkaar gezakte woningen staan. Wel windmolens trouwens!
Na een paar uur typen trek ik mijn hardloopschoenen aan. Sporten is mijn medicijn. Het zorgt ervoor dat ik in evenwicht blijf. Als geboren weegschaal is het een uitdaging om stil te zitten met mijn onrustige benen én de stilte te zoeken zonder afleidingen. Ik voel de wind langs mijn oren suizen. Door het rennen kunnen mijn gedachten geen loopje met mij nemen. Uitwaaien zorgt voor nieuwe prikkels, die eventuele piekergedachten stopt. De vogels fluiten. Ook al versta ik ze niet, ik weet dat ze geen kwade bedoelingen hebben. De zonnestralen verwarmen mijn huid en in de verte huppelt een konijn. Mijn masker kan af...
Als ik weer thuis ben en een korte douche heb genomen, kruip ik weer achter de computer en ga verder:
Ze gaat elke dag naar buiten om 10.000 stappen te zetten. Bewegen is het medicijn voor haar drukke hoofd. Frisse lucht pompt kalmte door het lijf. De bomen, bloemen en beesten hebben geen oordeel. Een masker is hier slechts rekwisiet. Hier kan ze haar fantasie de vrije loop laten gaan. De windmolens slechts als decorstuk zien en de problemen van de energietransitie of aardbevingen even vergeten. Het platteland kent verschillende gezichten. Ze verwondert zich erover en wil dit vastleggen met haar camera: een sprookje, als een gewone dag uit het leven gegrepen. Is het dan nog wel echt? Het begeeft zich op het randje van fictie en werkelijkheid... met een heerlijke ontsnapping aan de waan van de dag.
Ik hoop dat jij je ook blijft verwonderen, ondanks alle gekkigheid om je heen!
Bye,
Lidia
Reactie schrijven
Annemiek (zondag, 12 maart 2023 20:37)
Wat mooi geschreven en prachtige foto's. Hardlopen ben ik niet zo goed in maar heerlijk wandelen hoofd leeg maken is zo fijn�