Het moest dit jaar nog gebeuren vond ik. De herfstvakantie blokte ik vrij in de agenda om in zeven dagen van Vierlingsbeek naar de Sint Pietersberg te lopen. Samen met mijn zus, want ook zij heeft liefde voor lange afstandswandelingen gekregen. Ze heeft uiteindelijk (meer dan) de helft van alle etappes met mij meegelopen. Wat in de Coronatijd begon als een experiment monde uit in een blog vol wandelavonturen. Het eind is in zicht...maar de nieuwe lange afstandswandelingen liggen al klaar!
We spreken vroeg in de ochtend af in Assen, daar stappen we in de trein op weg naar Limburg. Aan onze rugtassen hangen onze 'survivalbekers' met eigen opdruk. Onderweg wordt er koffie uit
gedronken met daarbij een stukje zelfgemaakte appeltaart. De tassen zitten vol met goed doordachte outfits, proviand en een toilettas met mini producten. Ik denk dat de tas op de rug de
grootste beproeving gaat worden de komende dagen. De laatste etappes was mijn tas flink in mijn schouders gaan hangen. Die tas van de ANWB heb ik dan ook omgeruild voor een nieuwe van de
Decathlon. Vooralsnog staat de tas naast me op de stoel.
Trots vertel ik over mijn nieuwe hardloopbroek van de Action voor een tientje en ga er zelfs nog even bij staan. Margriet schiet in de lach en om niet teveel de aandacht te vragen ga ik gauw weer
zitten. "Waarom lach jij zo hard?", vraag ik haar. Dan zie ik het zelf ook, de broek zit binnenstebuiten...Ik loop snel naar de toilet om deze om te keren. In de naar urine stinkend hok probeer
ik zonder iets aan te raken mijn schoenen uit te doen en mijn broek. Even laten loop ik gniffelend weer naar mijn plek. Daar is mijn zus het lachen vergaan. "Die man is vervelend", fluistert ze
me toe. Hij staat vlak bij ons en valt nu de mensen achter ons lastig. Ik vertrouw het niet en wenk dat we naar een andere coupe gaan. Bepakt en bezakt gaan we een coupe verderop zitten. Als hij
even later ook deze wagon binnenstapt, zetten we het op een lopen. Vier coupes verderop ploffen we weer neer. Daar treffen we een vrouw die we al eerder hadden gezien. "Ook op de vlucht?", vraagt
ze ons. Even later zien we dat de politie instapt.
Als het na een uurtje rijden weer rustig lijkt stopt de trein midden in het bos. We staan daar een half uur stil. Iedereen in de trein is aan het speculeren, wij besluiten er niet aan mee te
doen. Als de trein weer rijdt zijn we bijna in op ons startpunt. Aangekomen op het station van Vierlingsbeek is het zover, we hangen onze tassen op de rug en beginnen te wandelen. 500
meter..., want daar treffen we een sfeerloos restaurant aan, waar we besluiten een verse bak koffie te halen en een onze blaas te legen. De tijd lijkt er stilgestaan te hebben. Zo staat er nog
een TV met een enorme kast erachter. Overal staan Maria beelden en de vlekken op het tapijt verraden de vele verhalen die hier te vinden zijn. De tassen worden opnieuw vastgezet om nu echt te
beginnen. We besluiten om de eerste 15 kilometer flink door te stappen, omdat we flink wat tijd zijn verloren.
De route leidt door prachtig sprookjesachtig bos en zandvlakten. We hebben de pas er goed in, ondanks dat onze schoenen vol met zand zitten. Na onze vorige tocht zijn de compressiesokken zo goed
bevallen dat we een extra paar hebben aangeschaft. Ze zijn niet zo handig om 'even' uit te kloppen, dus na het legen van de schoen blijven er nog wat schuurkorreltjes achter in de sokken.
Misschien goed voor de eeltknobbels, bedenk ik me. Ondanks dat de weersvooruitzichten niet zo best zijn voor de komende week is het nog steeds droog. Koud is het ook niet en de verschillende
laagjes kleding zijn handig aan en uit te trekken.
Nadat we flink wat stappen in de benen hebben besluiten we in Wansum in de haven een kop hete thee te nemen. Als we het kroegje binnen stappen is het daar uitgestorven. Een man achter de bar en
eentje ervoor begroeten ons. We houden van bruine kroegjes, maar dit is zeker niet eentje van het gezellige soort. In de kille ruimte drinken we onze warme thee op, legen de blaas weer en zien
dat we onze regenhoes om onze tas moeten trekken. Het is inmiddels gaan regenen. Wij moeten een lang stuk over de dijk langs de Maas lopen en besluiten het verstand op nul te zetten. Na een
poosje klaart het op en kunnen we elkaar weer beter verstaan zonder capuchon over ons hoofd.
Als we Swolgen naderen komt de zon zelfs nog tevoorschijn en kan de jas uit. In het dorp besluiten we nog een stuk om te lopen naar de Albert Hein. We weten niet of er een eetgelegenheid is in de
buurt van onze B&B. De vermoeidheid van de reis en de eerste 25 kilometer lopen hakt erin en we besluiten daarom om op bed een maaltijdsalade te eten.
We zijn nieuwsgierig naar ons eerste verblijf: De
Okkernoot. Eerlijk is eerlijk, de B&B's maken of kraken zo'n wandeltocht. Het is elke keer weer een verrassing wat we aantreffen. Vaak maken we er een mix van basic tot luxe van. Dit
eerste verblijf was niet zo goed te plaatsen..., maar bij aankomst bleek het in de categorie 'basis' te vallen. Een bed, een wc, douche, keukentje en kachel: prima! De schoonmaak is niet zo nauw
genomen en we zien spinnen en vliegbeesten. De sporen van het voormalige boeren leven is nog te proeven. Als de eigenaar ons nog een mand met een zak witte bollen, pot pindakaas, rauw ei en
yoghurt brengt, bedenken we ons dat we de wijn zijn vergeten! Even later zitten we in ons warme bedje onze salade weg te peuzelen en drinken daarbij een kop thee. Ook lekker ;-) Rozig kijken we
nog een aflevering van het Perfecte Plaatje op onze telefoon. Dan verstopt Margriet haar hoofd in een sjaal tegen de neefjes, terwijl ik wat deet op spuit. Hopelijk heb ik morgen geen
soepoog.
