Het was een koude nacht in B&B Genaenhof. Verschillende wollen dekens, een sportbroek en wollen sokken moesten ervoor zorgen dat we warm bleven. Het was niet voor niks dat ze zelfgemaakte warme sokken te koop aanboden...We springen één voor één onder de douche. Boven een oud bad hangt een douchekop. Het water is gelukkig lekker warm. Ik moet moeite doen om het douchegordijn van me af te houden. Heerlijk die goede oude tijd ;-) Als ik klaar ben heeft Margriet het ontbijt klaar gemaakt. Er lag aangebroken brood, kaas en vlees in de koelkast. En twee eitjes om zelf te koken. Niet heel uitgebreid, maar het volstaat prima. Wat mag je verwachten voor € 40,- p.p.?!
Als we nog maar 100 meter lopen begint het alweer te regenen en hijsen we ons maar weer in het regenpak. We hebben de pas er goed in als we erachter komen de verkeerde kant op te
lopen...Oeps, de rood wit gemarkeerde bordjes geven natuurlijk ook de route naar het noorden aan. En dus liepen we weer richting Venlo. Snel keren we om richting de Sint Pietersberg en versnellen
onze pas. We willen meters maken. Als we na zo'n 10 kilometer best wel nat zijn en een bordje zien met daarop 'blauwe-bessen-vlaai' zijn we om. Achteraf blijkt dat we hier anderhalve kilometer
voor omgelopen hebben, omdat deze gezellige koffiekas behorend bij de blauwe bessenkwekerij, niet op de route ligt. Plantage Blankwater is een landgoed (20 ha) in Boukoul (gemeente Roermond) met een landwinkel en restaurant. Binnen knappert de haard en het is er lekker
warm. Sfeervolle vachtjes, kleden en accessoires zorgen voor een huiselijk gevoel. Het is de derde vlaai die we tijdens ons verblijf in Limburg proeven, maar deze komt met stip op nummer
1!
Na deze lange pauze, zo vroeg op de dag, besluiten we de komende uren flink door te stappen. Het miezert. Als het hier bij blijft dan doen we het ervoor...., maar nog voordat we het hebben
uitgesproken gaat het harder regenen. In ons regenpak eten we later onze broodjes op, op een betonnen steen, in de regen. zoals je zult snappen werd het geen lange pauze. We kruizen een aantal
drukke autowegen en passeren een tankstation. Ik besluiten mijn plasje nog even op te houden, omdat het me teveel gedoe is met mijn regenpak. Dan zien we een hele lange landweg voor ons liggen.
Helemaal in de verte zijn de torens van Sint Odiliënberg te zien. Onderweg proberen we een tractor aan te houden, maar zodra de jongen ziet dat er geen nood is, rijdt hij door. We hadden dolgraag
een lift gewild. We komen niemand meer tegen op deze ellenlange weg. Als we het dorp naderen zoeken we een café waar we even kunnen bijtrekken en onze spullen iets kunnen laten drogen. Niks! In
het hele dorp helemaal niets te vinden, behalve een dorpshuis dat gesloten is.
Ondanks de volle blaas lopen we door naar Montfort. Maar wel met een kortere route die rechtstreeks van Sint Odiliënberg naar Montfort gaat. Een saaie weg over het asfalt. De officiële route liep helemaal door het bos. We weten niet wat we missen en verlangen naar warmte. Margriet haar dure regenjack van de Bever is compleet doorgeslagen, waardoor haar onderkleding ook nat is geworden. Mijn veel goedkopere jas van de Decathlon houd me gelukkig nog steeds droog onder de jas. Om het laatste stuk door te komen besluiten we om onze dropjes op te eten, maar we mogen er niet op kauwen. Het wordt een soort wedstrijdje wie het langste met een dropje kan doen. Als het een beetje droger wordt en ik een bosje zie waar de automobilisten me niet kunnen zien, besluit ik toch de broeken naar beneden te trekken. Dat lucht op!
Even later zien we het bord Montfort opdoemen. We zijn er! Wat een dag, we zijn kapot. Nu moeten we de B&B nog zien te vinden. We lopen door het dorpje en kijken met een schuin oog of we al
leuke restaurantjes zien voor vanavond. Het dorp is niet heel sfeervol, totdat we het pand zien waar B&B de Aaj Pastorie gevestigd is. Als we de deur openen komen we in een andere wereld. De houtkachel knappert in een onwijs gezellig keukentje. We worden
meer dan hartelijk ontvangen door de gastvrouw. We trekken alle natte spullen uit en hangen het uit bij de kachel. Daarna trekken we ons terug in onze kamer op de eerste verdieping. Wat een
verrassing na zo'n dag. Er staat heerlijke koffie, bonbons van de plaatselijke chocolaterie en een schaaltje met snoepjes. We vinden het zo ontzettend fijn in de B&B dat we op onze slippers
in de regen naar de Coop rennen voor een maaltijdsalade, wijn, verse aardbeien en slagroom. Met onze voetjes omhoog eten we in onze luie stoel. Na het eten verplaatsen we ons van de knusse
zithoek naar het gedeelte waar onze bedden staan. Het dekbed knispert en ruikt naar fris linnen. Het bed ligt fantastisch. Ik bedenk me dat ik nog voetenmaskers bij me heb. Dit is het moment. Als
een prinses lig ik te genieten op bed, terwijl op de TV het journaal aan de gang is. Het licht doen we die avond vroeg uit en slapen als een blok.
De volgende ochtend gaan we naar het gezellige gezamenlijke keukentje waar het vuur nog steeds knappert. De tafel is uitgebreid gedekt en de andere gasten zitten al aan tafel. Wij schuiven erbij
en raken gezellig aan de praat. Gastvrouw Mandy heeft een schort om, welke haar dochter voor haar heeft gemaakt en lijkt daarmee op het meisje met de parel. Het past precies in het tafereel
waarin we zitten. Het pand dateert uit 1787 en we wanen ons in die vervolgen tijd. Mandy en haar man Harrie hebben de voormalige pastorie met heel veel liefde verbouwd, met oog voor veel oude
details. Zelf wonen zij ook in het pand. Het ontbijt is meer dan perfect. Luxer dan menig hotel, maar wel veel knusser. Ik wil er blijven, maar we moeten weer aan de wandel. Zelfs de kleddernatte
schoenen van gisteren zijn met de krantenproppen erin weer helemaal opgedroogd. Dit zijn van die parels die je onderweg tegenkomt en niet snel meer vergeet. Op naar Sittard!
