Met een dikke knuffel nemen we afscheid van Mandy en nemen de fantastische B&B nog een keer goed in ons op. "Jullie moeten nog betalen!", roept ze ons opeens na, terwijl we het erf aflopen. Lachend voldoen we in het keukentje de rekening om daarna echt te vertrekken. Eigenlijk ga ik nooit twee keer naar hetzelfde adres, maar ik denk De Aaj Pastorie in Montfort zeker nog een keer te boeken. Als we nog een keer zwaaien en de bocht omlopen zien we een waterig zonnetje. Het is in ieder geval droog! Nog wel....
Onderweg zijn we nog vol van het fantastisch ontbijt en het gesprek met het echtpaar dat in de andere kamer sliep. Onze tas zit vol met lekkers voor de lunch en hebben nu al zin in dat moment. Maar eerst moeten er kilometers gemaakt worden. Nadat we langs kasteel Montford lopen glooit het landschap voor ons met daarop vrolijke gele bloemetjes. De zon en de mist zorgen voor een verbluffend uitzicht, na alle wolken en regen van gisteren.
Na zo'n 10 kilometer besluiten we een koffiebreek te houden op een bankje met weids uitzicht. Het is nog steeds droog en we genieten van hete koffie en wat lekkers uit ons verrassingspakket. Een heerlijke koek van de bakker. Tegelijkertijd ruiken we een penetrante geur. Dan merken we het paarsige veld naast ons op, vol met uien. We laten ons momentje er niet door verpesten en nemen nog een bakkie. De volgende 7 kilometer trekken we één keer ons regenpak aan, maar daarna ook heel snel weer uit. Veel te warm. En van echte regen is dan ook geen sprake.
Onderweg moeten we veel blubber en plassen trotseren. We komen zelfs langs een boeren erf waar de koeien tot en met hun enkels in het water staan. Aan de huizen te zien denken we in Duitsland te zitten. Huizen met rolluiken en kunststof kozijnen, die pal op de stoep staan...Het is een sombere bedoening. Ik vind de Duitse dorpjes aan de grens niet sfeervol. Het ontbreekt aan gezelligheid, misschien door het gebrek aan tuintjes voor het huis...
Na 17 km is het lunchtijd en ontmantelen we ons lunchpakket: luxe broodjes, yoghurt, brie, noten, druiven, ei, appel...we laten de snicker nog even in de tas. Pas als we zo'n 25 kilometer hebben gelopen en de Reus van Schimmert voorbij zijn, pakken we onze laatste lekkernij. De watertoren van Schimmert is 38 meter hoog en een kolossale verschijning.
De laatste kilometers voordat we Sittard naderen is er miezerregen. Het pad rondom de stad is saai en modderig en we zijn blij als we de poort van het centrum zien. We hadden onze taxi al laten weten hoe laat we zouden arriveren in Sittard. Na een kwartiertje wachten zien we de witte auto naderen. Gelukkig, wany door het stilstaan koelden we snel af in het miezerweer. We worden opgepikt door Richard en Noa en rijden door naar de Gulperberg, waar de rest van de familie ons opwacht met wijn, pizza en taart. De komende drie nachten verblijven we in Gulpen met z'n allen. Margriet en ik gaan morgen weer aan de wandel en worden dan weer afgezet in Sittard. Zij gaan naar Valkenburg.
