De laatste dag! Als ik wakker word is het nog donker in Gulpen. Maat als ik even later onder de douche vandaan kom zie ik een prachtig gekleurde lucht. Ik geniet van het panoramisch uitzicht vanaf de veranda van ons huisje. Dit zou ik thuis ook willen. Het belooft een mooie dag te worden, droog ook. We hebben onwijs veel zin om de laatste kilometers te lopen naar het eindpunt: de Sint Pietersberg!
Onze papa brengt ons naar het eindpunt van gisteren en het startpunt van deze dag in Strabeek. Hij is trots op ons en filmt ons als we weglopen. "Tot straks!", roepen we. Het is vandaag een korte route, een stukje door het mergellandschap en een flink stuk door Maastricht. We duiken al vrij snel het bos in en zien direct een toffe koffietent. We kijken elkaar aan en weerstaan de verleiding. Er zal straks nog genoeg leuks in Maastricht zijn, houden we onszelf voor.
Het is weer klimmen en klauteren over de natte, rotsachtige paden. Ik let goed op hoe ik mijn schoenen plaats, want het zou echt iets voor mij zijn om nu zo kort voor de finish mijn enkel te breken. Gelukkig waren de schoenen weer droog na de kletsnatte dag van gisteren. Onderweg komen we opvallend veel wandelaars tegen. De hele week hebben nagenoeg niemand gezien onderweg. Waarschijnlijl komt dit omdat het zaterdag is...en droog :-)
Net voor Maastricht houden we onze laatste picknickstop bij een wijngaard.
Zon schijnt en verderop horen we muziek op straat. We vinden het jammer dat het avontuur bijna stopt. We hebben veel aanspraak. Waarschijnlijk helpen onze felroze compressiesokken hieraan mee. We kwamen er per toeval achter dat deze sokken echt fantastisch zijn en vermoeide benen verleden tijd. Tot dusver hadden we een zwarte variant aan, maar speciaal voor deze finale dag pakken we uit.
Als we Maastricht inlopen maken we traditiegetrouw eerst een foto met het plaatsnaambord. Na de woonwijken doorkruist te hebben, naderen we het station en lopen daarna het centrum in. Op de brug over de Maas bepalen we onze verder plannen. Eerst zoeken we een terras in de zon, daarna gaan we naar het Vrijthof. De zonnestralen zorgen ervoor dat we onze jas uit kunnen doen. Het lijkt wel voorjaar! Wat een geluk deze laatste dag.
Na de zonnige break arriveren we op het Vrijthof en besluiten de Sint Jans kerk te beklimmen. Op de nauwe wenteltrap is het lachen, gieren, brullen met onze uitpuilende bagpacks op de rug. Eenmaal boven hebben we een waanzinnig uitzicht en zien in de verte fort Sint Pieter en de ENCI Groeve liggen. Daar gaan we zo naartoe!
Maar eerst duiken we nog het fotomuseum in voor de tentoonstelling van Humberto Tan. Het is een verhalende zwart wit uitvoering van honderd jarigen. Zelfs zus Grietje vond het leuk! Wij besluiten ter plekke om ook op deze manier 100 te willen worden.
Na onze uitstapjes vervolgen we de route richting het eindpunt. Vanuit het centrum is het niet ver en we zien in de verte het feestcomité al staan. Ze zingen em juichen ons toe en lopen het laatste stuk mee naar het officiële start/eindpunt. Daar wordt de fles bubbels ontkurkt. Nou ja...ik trok de kurk er voor de helft uit. Het padvindersmes van Margriet bood uitkomst om de rest eruit te krijgen. Na lieve woorden van de familie en een toost, is er nog een kleine fotosessie met slingers en twee trotse zussen die ze vasthouden. Wat een geweldig avontuur!
Mijn volgende lange afstand wandeling wordt vervolgd vanaf de Sint Pietersberg, dwars door België, naar Oostende (GR5A, GR565, GR5). Ik kan niet wachten om weer te beginnen!
Tot dan,
Liefs Lidia
