Na talloze Pieterpad-kilometers besloten zus Margriet en ik dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Dit keer niet in de Nederlandse polder, maar hoog tussen de bergen van Oostenrijk. Wat volgde was een week vol hikes, mistige afgronden, onverwachte ontmoetingen, en hilarische momenten. Hierbij een (beeld)verslag van onze reis, vol verrassingen en een vleugje gekkiGEIT.
Na een korte drie-zusketiers rendez vous en overnachting in het knusse (maar kleine) BUNK hostel vertrokken we vroeg in de ochtend vanuit Utrecht met de internationale trein richting
Oostenrijk. De treinreis verliep, zoals bij mij hoort, niet helemaal vlekkeloos: ik had mijn tas nog in de lobby laten staan en door een misverstand joegen we eerst een slapend stel van de
verkeerde stoelen. Maar uiteindelijk zaten we goed en genoten van onze boeken. Na een overstap kom ik tot de conclusie dat ik het boek 'De kracht van ouder worden' van Daphne Deckers in de
andere trein heb laten liggen. Zou het te maken hebben met de titel, het is namelijk niet het enige wat ik ben vergeten...
Wat me gelijk opviel is dat zus heel veel spullen uit haar tassen toverde in het hostel. En dat terwijl ik dezelfde formaat tas bij me heb. Zo kwamen al snel de slippers op de proppen. 'Shit, ook
vergeten roep ik." Net als mijn zakmes (voor de beren op de weg) en een zonnebril. 'Kijk eens wat ik ook mee heb!' En dan laat ze haar waterkoker zien. Ik moet lachen. Sinds ze weet dat mensen
hun ondergoed uitkoken in waterkokers, laat ze zich dus niet meer verrassen.
MISTIG
Terwijl onze trein door Oostenrijk raast, werden we getrakteerd op een zonnig landschap. Maar zodra we uit de trein stapten bij Mallnitz, voelden we ons alsof we in een ander universum waren
beland. Mist hing dik tussen de bergen, wat ons een mysterieus welkom gaf. Ons appartement, van Mallnbach Apartments, lag gelukkig dichtbij en was heerlijk knus. Er lagen zelfs badstofslippers! Nu was het wachten op een mistvrije ochtend en dan… de bergen
in!
EERSTE HIKE
De volgende ochtend werd ons geduld beloond: we openden de gordijnen en zagen eindelijk de bergen! Na een uitgebreid ontbijt begonnen we aan onze eerste hike, een tocht naar het Seebachtal. In de herfstzon slingerden we het dal door, en zodra we het dorpje achter ons hadden gelaten, bereikten we het gesloten Ankogel station.
Het berglandschap zag er prachtig uit in zijn herfstjas! We ploften neer bij een ouderwets berghutje voor een warme kop koffie. Daarna vervolgden we onze weg langs de ruige watervallen en
gletsjerbeken, met onze stokkies in de hand om ze te testen voor het echte werk van morgen. Na twintig kilometer wandelen waren we weer in het dorp. Voldaan haalden we ons avondmaal bij de lokale
supermarkt in ons Pieter-Post-dorpje: pasta pesto, wijn met een stukje kaas en een Frozen kinderzonnebril...De enige die ik kon vinden voor mijn vergeten exemplaar.
HET ECHTE KLIMWERK
De volgende ochtend was het tijd voor de eerste echte klim, naar het Tauernkreuz op 2200 meter hoogte. Een bus bracht ons naar de Jamnigalm, een rit vol haarspeldbochten en klamme
handjes. Op 1500 meter begonnen we aan de pittige klim omhoog. Tussen het hijgen door keken we uit over het prachtige landschap en zigzagden daarna weer verder. Zou het de hoogte zijn
waardoor ik zo buiten adem was?
Eindelijk bereikten we het Tauernkreuz, waar we ons klein en nietig voelden te midden van deze overweldigende natuur. Wat een mooi gevoel: on top of the world. Bij dit kruis is een vrouw omgekomen door de bliksem. Minder mooi. We aten er een broodje en dronken ons bakkie uit onze 'Truus en Grietje mokken'. We zagen dat we er anderhalf uur over hadden gedaan. Zou afdalen net zo lang duren? We moesten de bus wel weer halen, anders wisten we zeker dat we vannacht door de beren werden verslonden.
Nu kwamen de stokkies eindelijk echt van pas. Het laatste stuk naar het kreuz had ik deze al gepakt voor extra ondersteuning i.v.m. de slechte ondergrond. Voor de afdaling was het fijn voor de
balans en het niet uitglijden. Na een dik uur waren we weer beneden. En zonder gehijg! Dat ging dus sneller. Maar toen moesten we nog een uur wachten op de bus. Weer 10 haarspeldbochten later
waren in het Pieter-Post-dorp. We kochten nog wat kaas en snabbelden deze even later met een wijntje op in ons huisje. Rond zessen ging het kampvuur aan en aten we in de tuin hamburgers met de
andere gasten. Gastheer Erik en gastvrouw Annemiek weten wel wat gezelligheid betekent! Voldaan en een paar snaps later stapten we in ons bedje om de dag erop weer fris en fruitig te
zijn voor nieuwe avonturen.
ALLEEN OP DE WERELD
Met een nieuw weertype besloten we de volgende dag een tocht te maken naar de Watzinger Hütte. De stijgingen waren steil en de mist maakte het uitzicht sprookjesachtig. Maar met de toenemende
miezerregen werd het pad ook verraderlijk glad. Met stijgingen van 33% bleef het niet stil. Al snel liep ik weer te hijgen. Omdat de uitzichten met de mist over het dal zo fantastisch waren,
stopte ik regelmatig om een foto te maken (en op adem te komen). Ook merkte ik dat mijn schoenen minder profiel hadden na alle Pieterpad-avonturen. Misschien had ik toch echte bergschoenen
moeten kopen?
De mist werd al snel miezerregen, waardoor het pad ook steeds gladder werd. Het was dus echt zaak om goed te concentreren, anders kukelde je maar zo het dal in. Toen één van mijn stokken iets inschoof, omdat ik èm kennelijk niet goed had vastgedraaid, kneep ik hem wel even. Een misstap of glijer ... en dan? Niet aan denken en focus op de klim naar boven! Bij de Watzinger Hütte, in de mist en de stilte, waanden we ons even alleen op de wereld.
De afdaling vergde concentratie en spierkracht, maar was minder spannend dan de klim naar boven. Uiteindelijk kwamen we veilig aan in het dorp, waar we een droog plekje vonden op een verlaten
camping om onze lunch op te eten. Daarna warmden we op ons in het warme, droge Nationalparkzentrum.
SPANNEND TOCHT NAAR DE HIMMELBAUER
Onze afsluitende dag stond in het teken van een 'relaxte' wandeling. We wilden naar de Groppensteinschlucht, maar omdat die gesloten was, kozen we voor een tocht naar de Himmelbauer. Al snel
bleek dit pad minder “chill” dan gedacht, met smalle, gladde paden langs steile afgronden. Bij het passeren van een waterval bedacht ik me dat we dezelfde weg ook weer terug moesten. We
wilden 'even' een taartje halen bij de Himmelbauer en dan weer terug. Omdat het tot dusver alleen klimmen is, is het nog wel te doen, maar het idee dat ik straks langs deze afgronden moet afdalen
stemt me niet blij.
Ik heb geen tijd om lang na te denken, want ik heb maar één taak: focus op het supersmalle pad met rotsbloken en boomstronken langs de afgrond. Als Margriet op den duur een kei naar beneden trapt, omdat deze los ligt en de weg verspert, horen welke weg deze steen maar beneden aflegt. Griebels! Gelukkig hielp de mist ons een beetje: hierdoor zagen we de duizelingwekkende dieptes naast ons niet te scherp. Na uren klimmen bereikten we eindelijk de prachtige berghut, waar we een heerlijk gebakje, schnitzel (van eigen varkens) en een Weizenbier nuttigden. Andere Nederlandse wandelaars brachten ons op ideeën voor toekomstige hikes, en na een gezellige tijd daalden we de reguliere verharde bergweg af. Geen spannende hellingen meer voor ons met bier op! In het dal nemen we de bus naar Mallnitz.
Na een week vol verrassingen, avonturen en spannende moment stapten we de dag erop weer in de trein naar Nederland. Het hoogtepunt van onze reis? Zonder twijfel de klim naar het Tauernkreuz, waar de natuur ons liet voelen hoe klein en nietig we zijn. En natuurlijk hadden wij als berggeiten onderweg genoeg 'gekkigeit', van mijn Frozen zonnebril tot propjes papier in mijn neus tegen de loopneus. Onze compressiesokken deden hun werk goed, en we kwamen zonder noemenswaardige pijntjes thuis.
We gaan de komende tijd genieten van de 'gewone' vlakke ondergrond, wat toch net iets sneller gaat. Alhoewel we nu net hebben geleerd dat wij Nederlanders te gehaast zijn. Langzamer aan doen
met focus op de (diepe) ademhaling, daar kom je vedder mee :-)
Bye,
Lidia