"Doe niet zo raar", antwoord ik op de vraag wat mij typeert als persoon. "The story of my life". De rollen zijn een keer omgedraaid en er worden verschillende vragen op me afgevuurd. Ik vertel dat ik er vroeger best onzeker over was en me vaak een vreemde eend in een gezelschap voelde. 'Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' zou mijn moeder zeggen. "Maar je bent toch ook best wel normaal? Je hebt een gezin en woont in Veendam", hoor ik mijn gezelschap met een twijfelende lach zeggen. In gedachten gaat er van alles door me heen, maar ik antwoord direct: 'Ja natuurlijk!' Alsof in Veendam wonen normaal is, denk ik. Ik mijn fantasieën ben ik al heel vaak verhuist naar de meest idyllische plekken op aarde en woon ik in een tinyhouse onder de zon. Wat is de norm voor normaal?
Of raar? Het is misschien mijn levendige fantasie die na mijn kindertijd bij me is gebleven. Het is een wereld op zich die moeilijk uit te leggen is. Ken je de TV serie Ally McBeal nog? Ik denk dat ik Ally 3.0 ben...En daarnaast is het ook een manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen door dingen te creëren, die je even in een andere (mooie) wereld wanen. Ik werd daarom ook heel blij van de uitnodiging Van der Valk Gilze Tilburg om een nachtje te komen slapen en de Winter Efteling te bezoeken. De lichtjes, de sfeervolle inrichting, de geur van kaneel en lekker eten spreken tot de verbeelding. De Expeditie Toekan is inmiddels een terugkerende ontdekkingsreis die ik met mijn gezin maak en waarover ik graag schrijf en fotografeer.
Rare vogel
Bij aankomst staat er een metershoge boom in de lobby, gevuld met vele lampjes en toekans. Even later zie ik dat deze vrolijke vogel ook te koop is en zelfs een Van der Valk predicaat heeft. We
nemen er eentje mee in de koffer, om thuis ook in de boom te kunnen hangen. Wat is dat toch met die toekan en mij? Ik weet nog goed wat ik dacht toen ik drie jaar geleden begon in het het nieuwe
Van der Valk hotel aan de A7: hier blijf ik niet lang. Er was veel stress na de opening om de bedrijfsvoering op orde te krijgen, weinig structuur en een gesloten communicatie cultuur. Ik had
gewerkt in grote commerciële bedrijven en de beschikking gehad over riante PR budgetten. Nu had ik nul aan budget en de directie vroeg zich eigenlijk af, wat zo'n rare vogel als ik aan
toegevoegde waarde ging brengen. De hulp van de toekan op het dak scheelde enorm. Over naamsbekendheid hoefde ik me geen zorgen te maken en dus ging ik me richten op ons imago. Niet de geijkte
advertenties, led verlichting campagnes en schreeuwerige 'kom bij ons berichten', maar verhalen die zich in het hotel afspelen. Mijn fantasie en creativiteit kwamen meer en meer tot
leven. Maar ook mijn netwerk breidde zich uit en gaf het hotel daarmee een gezicht. In de tussentijd ronde ik ook mijn opleiding tot professioneel coach af en ik merkte hoe leuk ik deze
combinatie vond. En vind! Want na drie jaar werk ik er dus nog steeds. Daarnaast krijg ik alle ruimte om mijn eigen coachpraktijk op te bouwen en te fantaseren over mooie plannen.
Kijkje in de keuken
Eenmaal op de hotelkamer grissen de meiden de tablet van het bureau en ploffen op het bed. Wat is hier allemaal te doen? Als ik ze hoor opsommen wat het programma die avond gaat worden,
besef ik me dat mijn boek waarschijnlijk niet uit de koffer komt. Er is een zwembad, sauna, fitness in het hotel en op onze kamer zelfs nog een jacuzzi. We besluiten vroeg het restaurant in te
duiken, maar eerst moet er nog een TikTok gemaakt worden. En dit blijkt een behoorlijke klus omdat vader niet doet wat de meiden zeggen, waardoor de timing steeds niet goed is (en dat is best
knap als je bijna het hele filmpje ligt. Kijk zelf :-)) en ik zo enthousiast ben dat ik keihard mijn hoofd stoot tegen de opstaande rand van het bed. Als er na take tien een 'goeie' is opgenomen,
blijken ze zelf niet tevreden te zijn over hun haar of 'whatever'...Richard is er klaar mee en vertrekt richting het restaurant.
Verse groenten en kruiden
Na een heerlijk diner ontdek ik een witte kast met kweekplantjes. De kast schijnt er nog maar net te staan en het personeel weet er nog niet veel vanaf. Vriendelijk wordt me vertelt dat de tablet
die aan de kast hangt, de gasten van informatie gaat voorzien binnenkort. Ik zie dat er allerlei kruiden in de kast staan, die net zijn ontkiemt. Ik vind dit soort initiatieven te gek! Want
hoe duurzaam en lekker zou het zijn als de koks hun gerechten op smaak brengen met kruiden uit eigen grond? En wat te denken van kiemen en microgroenten! Super gezond en prachtig om de
smaak, kleur of textuur van het gerecht te pimpen. Je eet kiemen en microgroenten rauw, waardoor enzymen en vitamines behouden blijven, die bij bewerkt voedsel vaak verloren gaan door verhitting,
bakken, braden en ‘magnetronnen’. Met als bijkomend voordeel dat je bijna geen grond nodig hebt om deze kruiden en groenten te telen. Het heeft mij doen inzien dat het dus niet
perse in een kas achter in de tuin hoeft, maar dat het kan ook gewoon in het restaurant kan, zodat je de gasten nog meer bij het proces betrekt!
Droomvlucht
Als we de volgende dag vol enthousiasme door de Efteling naar de droomvlucht rennen worden we beloond. De wachttijd is maar 10 minuten. We vliegen in een karretje langs en over
verschillende prachtige illusies. Prachtig. Maar of ik hier nu 2 uur voor in de rij had willen staan...Op het park is alles in winterse sferen en vooral het Anton Pieck plein is een sprookje
met sneeuw op de daken en knapperd vuur in de korven. Als we op de langlauflatten staan horen we Joris en de draak in de verte. Ik weet nog dat ik er al eens eerder in heb gezeten en dus neem ik
ook de jongste mee in dit avontuur. Want als mama (geen achtbaanheld) dit durft, dan durf jij dat ook...In de rij werd haar koppie steeds bleker en papa ging steeds meer grappen maken om het een
beetje luchtig te houden. Of tenminste, dat dacht hij zelf...De wachttijd was hier iets langer, maar binnen 20 minuten zaten we klaar om te vertrekken. AAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHH,
AHHHHHHHHHHHHHHHHH, AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH, ik heb de hele rit gegild, terwijl ik dit echt bijna nooit doe. Hé, ik ben wel een stoere vrouw hè! Maar ik hield het gewoon niet stil. Wat een rotgang
had dat ding. Noa had haar mond niet open gehad tijdens de rit en kwam nog witter uit de kar dan dat ze erin ging. "Te gek man!", riep ik uit met de adrenaline die nog door mijn lichaam
gierde. Ook Noa vond het leuk, alhoewel de spanningen nog de overhand hadden. De foto die onderweg genomen was, was hilarisch, maar veel te duur. Op naar Raveleijn om even te ontspannen.
Kerstmis in de zomer
Als we weer thuis zijn voel ik de druk van de rest om de kerstboom zo snel mogelijk op te tuigen. Mijn jarenlange 'escape Christmas' heeft dit jaar plaats gemaakt voor oprechte zin, om samen
met mensen die ik lief heb, het leven te vieren. Dit jaar dus 'gewoon' een boom. Toch blijf ik het raar vinden dat we alleen rond het einde van het jaar elkaar lieve woorden toeschrijven en
wensen. En dat mensen 'opeens' de tijd nemen om terug te blikken, vooruit te kijken en hun zegeningen te tellen. De rest van het jaar razen we als kippen zonder kop van hot naar her, zonder
dat we nog oog voor details en elkaar hebben. In mijn fantasie decoreer ik de Kerstboom midden in de zomer en schrijf kaartjes voor mijn camper in de zon. Niet zo'n goedkope kaart met alleen je
naam erop, maar een kaart met een verhaal en een oprechte persoonlijke tekst. Niet een kaart waarvan de postzegel duurder is dan de kaart, omdat het nou eenmaal moet of nog erger: een appje. Heb
je je weleens afgevraagd waarom je kaarten en appjes met Kerst verstuurd? Is dit gewoonte, omdat het nu eenmaal zo hoort. Of heb je een oprechte boodschap voor de ontvanger? En doe je dit
dan alleen met Kerst of ook zomaar in april, mei of juni ? Dit klinkt als een goede naam voor een film, maar dat ter zijde ;-)
Recept voor succes
Ik hang de toekan op zijn plek in de boom tussen de andere dieren. "Hij past er niet bij", roept mijn dochter . Het is inderdaad een vreemde vogel tussen de rest. Misschien had een valk er
beter bij gepast qua kleur, maar deze vogel vonden de grondleggers destijds geen goed idee voor een logo, omdat veel mensen na de oorlog nare herinneringen hadden aan de roofvogel
symboliek van de Nazi’s. De eigenzinnige keuze voor de vrolijke toekan heeft de familie geen windeieren gelegd en is uitgegroeid tot een beeldmerk die bijna iedereen kent. Wat een contrast met
mijn eigen bedrijf! Ik heb geen vogel die mij helpt aan PR en zoek naar allerlei mogelijkheden om mijn bedrijf meer naamsbekendheid te geven. Met alle rare keuzes van dien...'Waarom zet je
recepten op je website, je bent toch coach?' Het blijft een uitdaging om iets wat voor mijzelf zo onlosmakelijk met elkaar verbonden is te vermarkten. Het één is niet los van het ander te zien.
Eten heeft nu eenmaal een grote invloed op ons welbevinden. De juiste voedingstoffen, een portie beweging, de nodige dosis ontspanning en een veerkrachtig brein zorgen voor positieve energie. Dit
is heel bepalend voor de keuzes die je maakt of kunt maken.
Fantasierijk 2020!
Raar of normaal, doe vooral waar je je goed bij voelt. Laat je oordeel eens wat vaker achterwege of vraag je af waar dit oordeel vandaan komt zonder het eerst groots te moeten ventileren. Doe (nog) meer een beroep op je fantasie, want daar liggen onbewust je verlangens. Soms krijgen fantasieën de ruimte om werkelijkheid te worden, zoals bij mij in de hoofdfoto van dit blog, waarmee Van der Valk Groningen-Hoogkerk haar Oud & Nieuw groet brengt. Er was ruimte voor mijn 'gekkigheid' en ik mocht shinen met de toekan in mijn handen. Maar vaak blijven fantasieën ook gewoon fantasieën en zie ik mezelf als een vrouwelijke Rico Verhoeven in de ring staan met een toekan-logo achter op mijn borst en rondom spandoeken van Hoe Vedder, vastgehouden door uitzinnige fans, die in rij staan om door mij gecoacht te worden. Raar? Maar wel lekker :-) En wat ook lekker is, is mijn laatste recept, de 'Rocky dates cake'. Sorry, ik kon het niet laten.
Ik gun je een fantastisch nieuw jaar!
Carpe diem,
Lidia
