"Doe niet zo raar", antwoord ik op de vraag wat mij typeert als persoon. "The story of my life". De rollen zijn een keer omgedraaid en er worden verschillende vragen op me afgevuurd. Ik vertel dat ik er vroeger best onzeker over was en me vaak een vreemde eend in een gezelschap voelde. 'Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' zou mijn moeder zeggen. "Maar je bent toch ook best wel normaal? Je hebt een gezin en woont in Veendam", hoor ik mijn gezelschap met een twijfelende lach zeggen. In...
Klaar! Ik stop met Facebook! En dat is het begin van meer niks en minder alles. Het kost me teveel tijd om alle 'nieuwtjes' bij te benen, waarvan meer dan de helft me helemaal niet interesseert. Daarnaast investeer ik tijd en moeite om leuke content te maken, om anderen te inspireren of te kunnen helpen, maar ik merk dat ik mezelf hierin verlies.
Proatst ook Grunnegs?", vraagt de eigenaar mij. "Ik ken 't wel, moor dou 't nooit", antwoord ik in mijn houtje touwtje Gronings. Het schept een band en dat blijkt helemaal als hij later tegen één van zijn compagnons roept;"Tis geen zweefteef heur!". Die middag in het bos was voor mij weer een mooie metafoor voor 'mijn Hoe Vedder': (H)eerlijk werken en leven, met een knipoog.
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het ook op vakantie."Doe normaal, platvis!", "Kijk naar jezelf squishy..." en trekt het bikinitopje van haar zus naar beneden. Op de camping zullen ze weten dat we er zijn; is het niet met de gezellige woorden die over en weer vallen, dan is het wel met onze vrolijke caravan met toebehoren. Vier weken lang boven op elkaars lip brengt vast het beste in elkaar nog boven...
Ik kan het moment nog oproepen in gedachten...Ook al is het zeven jaar geleden. Of ik met de directie mee wilde lopen, want ze wilden me iets vertellen. Er kwam een reorganisatie aan en de afdeling die nu uit twee vrouwen bestond, zou gehalveerd worden. De keuze was niet op mij gevallen, de rest hoorde ik niet meer. Mijn gedachten gingen met me aan de loop; wat een stelletje mafkezen om me zo te behandelen na alles wat ik voor ze had gedaan. Ik voelde me boos, schaamde me en belande in een...
Daar zit ik dan, voor onze gepimpte caravan in Grolloo, in de zon, met de laatste Telegraaf die op de camping te krijgen was. Ik zie mezelf schommelend op de foto in VRIJmagazine, als winnares van de wedstrijd #pimpjetent in Frankrijk. We snijden een taartje aan en mijn kinderen bekijken de filmpjes op mijn telefoon. Oh, wat vond ik die camera's spannend en wat heb ik mezelf weer getypeerd. Ik de creator, ik de clown, ik de onafhankelijke...Het avontuur is een overwinning op mijzelf, door...
"Mam, zullen we een spelletje doen?". "Nu even niet lieffie, geen tijd, misschien straks", antwoord ik. Ondertussen flitsen de dingen die ik nog moet doen door mijn hoofd en hoor ik op mijn telefoon het toontje van de inkomende werkmail en in de bijkeuken de piep van de droger. In de loop naar de keuken check in mijn mail en lees ik dat ik iets vergeten ben... Als ik nu niet alle ballen in de lucht kan houden, doe ik het dan niet goed?
"Coach? Houd je je dan bezig met zielige mensen, die niet sterk genoeg ik hun schoenen staan en alleen maar problemen aantrekken?". Oké, hier is nog weg te gaan, denk ik in mijzelf, maar stap niet direct in mijn valkuil; het verdedigingsmechanisme. In plaats daarvan vraag ik aan die vriend van mij, wat zielige mensen in zijn ogen zijn. Want achter elke overtuiging zit een angst, belemmering of een behoefte...