Proatst ook Grunnegs?", vraagt de eigenaar mij. "Ik ken 't wel, moor dou 't nooit", antwoord ik in mijn houtje touwtje Gronings. Het schept een band en dat blijkt helemaal als hij later tegen één van zijn compagnons roept;"Tis geen zweefteef heur!". Die middag in het bos was voor mij weer een mooie metafoor voor 'mijn Hoe Vedder': (H)eerlijk werken en leven, met een knipoog.