Oude gevels, verweerde structuren en desolate taferelen vertellen verhalen die niet altijd aan de oppervlakte liggen. Ze ademen mysterie en onthullen een melancholische schoonheid die ons eraan herinnert dat niets eeuwig is. Achter de scheuren en het afbladderen van tijd schuilt een beeldende kracht die uitnodigt om het verval niet te vrezen, maar te bewonderen.

In deze beelden wordt het verleden voelbaar, alsof de tijd zelf even stilstaat om ons zijn geheimen te laten zien. Elk detail, hoe klein ook, draagt de sporen van wat was en wat niet meer is. Het verval nodigt uit tot reflectie en prikkelt onze verbeelding: wat heeft zich hier afgespeeld, welke levens zijn hier geleefd, en welke verhalen blijven verborgen? Degeneratie onthult hoe de kwetsbaarheid van het moment ons kan raken en inspireert om schoonheid te zien in het vergankelijke, waar het leven zich in zijn meest pure en onverbloemde vorm toont.