Naakt of gemaakt?

Het is mijn werk, maar ook een jarenlange fascinatie om het gedrag van mensen te observeren. Ieder uniek individu zoekt zijn of haar plekje in de samenleving, met of ten koste van anderen, om een zo aangenaam mogelijk leven te hebben. We kleden ons aan met onze ego's om een rol aan te nemen, waarmee we aandacht, geld of aanzien verdienen. Of onderdrukt worden...In de trein hoor ik twee vrouwen praten over 'de succesvolle manager', wie al een half jaar een verhouding heeft met hun collega. Hij durft dit alleen niet aan zijn gezin te vertellen, omdat hij bang is dat hij zijn kinderen dan niet meer ziet. De sauna is ook zo'n plek, waar ik, of ik wil of niet, gesprekken hoor, die een persoon typeert. Het roept vragen in me op over de fysieke naakte waarheid, zonder make up, gekapt haar, kleren en mobiele device. Wie ben je dan?

"Wat denk je dat hij in het dagelijks leven doet?", vraag ik Richard, terwijl we in het stoombad liggen. Ik wijs naar een man van wie het lichaam onder de tatoeages zit. We fantaseren er vrolijk op los: "Een mislukte muzikant, die af en toe op een personeelsfeest mag optreden of de wethouder die zijn tattoos elke dag verstopt onder zijn driedelig pak". Op de tatoeages, vethompjes en spiermassa na, zijn we in die sauna erg van hetzelfde; naakt, nat en zonder opsmuk.
In mijn hoofd gaat het fantaseren verder. Hoe zal het zijn als sollicitatiegesprekken in de sauna gevoerd worden? Als geboren beelddenker begin ik hardop te gniffelen. Mag ik erbij zijn?! Ik ben benieuwd hoe eerlijk we over en naar onszelf zijn als we in adam of eva kostuum een sollicitatiegesprek moeten voeren. Het begint hier volgens mij met de liefde voor jezelf. Als die er is kan het gesprek gaan over jouw kwaliteiten, competenties en toegevoegde waarde voor het bedrijf. Dan speelt schaamte geen rol en hoeft er niets gecompenseerd te worden. 

Slaaf van het systeem
Naakt solliciteren of niet, ons (werkende) leven speelt zich voor een groot gedeelte online af. Dus voordat je uitgenodigd wordt voor een sollicitatiegesprek, haalt de HRM afdeling je eerst grondig door de Google machine. Hoe presenteer jij je op Linkedin, Instagram en de rest van het World Wide Web? Het was geen verrassing na het zien van de documentaire #followme, dat er erg veel nep is in de online wereld. Maar toch doen we er massaal aan mee. Des te meer connecties en interactie, des te interessanter je bent voor werkgevers en bedrijven als netwerker, influencer of boegbeeld. Ook al moet je hiervoor volgers kopen of dag en nacht achter dat scherm hangen. We meten ons zijn af aan online populariteit en het bedrijfsleven stimuleert dit. Zijn we hiermee slaaf geworden van het systeem?

De macht van aandacht
Ik neem mezelf maar even als voorbeeld. Ik probeer mijn eigen bedrijf Hoe Vedder en een hotel met een toekan op het dak te vermarkten. Dit betekent dat je mensen wilt bereiken die geïnteresseerd zijn in jouw product of dienst, dus hoe meer connecties des te groter je bereik. Het vraagt om zichtbaarheid tussen al die anderen die ook hun aandacht opeisen. Ik merk hoe ik ervan gruwel als ik naar een netwerkbijeenkomst ga en aan tafel kom te zitten met iemand, die in 5 minuten tijd haar elevatorpitch, loopbaan en successen eruit spuugt en mij als toetje haar visitekaartje geeft. "We linken!", roept ze me nog na, als ze zich alweer voorstelt aan een volgend 'slachtoffer'. Ook online kan ik niet altijd oordeelloos naar de berichten uit mijn netwerk kijken. Sommige mensen reageren overal op om het algoritme te beïnvloeden of is het 'commitment'? Het toverwoord dat ik vaak voorbij hoor komen. Ik vraag me dan af om welke betrokkenheid het gaat, als fouten weggemoffeld moeten worden, we ons niet kwetsbaar kunnen opstellen en we alleen dingen mogen vermelden die goed, beter, best zijn. Ik verbaasde me erover dat op mijn bericht, met een link naar een kritisch blog over de wijnvlek van mijn dochter, bijna niemand reageerde. En dit terwijl het verhaal massaal gelezen werd, zo verklapte de statistieken. Geen betrokkenheid dus, alleen nieuwsgierigheid. Zelf toon ik ook weinig tot geen online 'commitment'. Puur, eerlijke en oprechte berichten trekken mijn aandacht. En alleen als ik denk van toegevoegde waarde te zijn in de vorm van meedenken of een hart onder de riem plaats ik een reactie. Maar hele creatieve of grappige content kan ik ook waarderen. De content die ik zelf plaats om mee te doen in het circus probeer ik ook puur en eerlijk te houden, maar houd hiermee geen rekening met marketingdoelen. Het valt nog niet mee. "Je moet niet steeds plaatsen dat je bus kapot is", hoor ik mijn moeder zeggen, "dat is geen reclame voor je bedrijf". Waarschijnlijk heeft ze gelijk, want het levert me geen extra klandizie op. Maar het is wel wat het is en ik wil het niet mooier maken dan dat. Alhoewel ik er ook voor kan kiezen om niets te plaatsen. Maar ik vraag me af je als werknemer of bedrijf nog bestaansrecht hebt als je niet deelneemt aan de online wereld. Persoonlijk voel ik mij inderdaad een slaaf van het systeem. Wil ik Hoe Vedder op de kaart zetten, dan moet ik meedoen met allerlei SEO, SEA en contentstrategieën, meestal tegen een behoorlijk prijskaartje.  

Kwaliteit
We lopen in onze badjassen het restaurant in en bestellen een smoothie. "Waarom zit jij op Linkedin? ", vraag ik Richard, wie verder niet te vinden is op één van de andere sociale mediakanalen. "Omdat ik nieuwsgierig ben wat er in mijn vakgebied speelt en ik Mark BV kan promoten". Daarnaast leest hij elke dag online de krant en that's it. "Maar hoe denk jij dan dat je als kleine zelfstandige jezelf het beste kunt profileren?", vraag ik hem. Hij vertelt me dat volgens hem kwaliteit het belangrijkste is. De dingen doen waar je goed in bent en als je dat met plezier doet, dan vertaalt zich dat vroeg of laat in succes. Even later kleden we ons weer aan en zie ik mezelf in de spiegel. Naakt solliciteren gaat misschien net iets te ver, maar je ware gezicht durven tonen, is voor mij het uitgangspunt. 

Who do you wanna B?
Lidia