DE OGEN VAN RICHARD

Mijn man Richard werd een paar dagen ervoor, op 6 november, geopereerd aan zijn ogen. Hij is geboren met hele slechte ogen en was als jong ventje al afhankelijk van een bril. Hij wist niet beter. Als Richard vijftig is, krijgt hij een oogbloeding en ziet daardoor zwarte strepen. Zijn zicht was op dat moment al -15 diopt. In het ziekenhuis wordt hij gerustgesteld; het netvlies laat niet los. Wel zien ze dat er staar op de loer ligt. Het jaar dat volgt verloopt wazig. Het zicht loopt steeds verder achteruit en autorijden is niet meer vertrouwd. Op zijn tweeënvijftigste wordt Richard aan zijn staar geholpen en krijgt hij twee nieuwe kunstlenzen.

"IK KAN WEER ZIEN!"

Ik mag bij de operatie zijn om het te documenteren. Al enige dagen ben ik Richard aan het fotograferen. Ik maak nog een laatste foto van de bril met jampotglazen en leg vast hoe hij de laatste keer zijn lenzen met hoge sterkte in doet. In het ziekenhuis laat de assistent me via het scherm zien hoe de oude lenzen verpulverd en opgezogen worden en de nieuwe zich via klemhaakjes vastzetten. De oogchirurg en haar team volgen gedisciplineerd de rituelen uit. Ik vind het waanzinnig knap hoe dit priegel werkje wordt uitgevoerd. Na anderhalf uur zit het erop en zet de assistent Richard in een rolstoel. “Ik kan weer zien!”, hoor ik hem blij verrast tegen de chirurg zeggen. Het is nog niet te bevatten en raar om zonder hulpmiddelen te kunnen zien, legt hij me de volgende ochtend uit als we wakker worden.

 
TUSSEN ANGST EN HOOP 

Met deze foto's wil ik je meenemen in Richard zijn persoonlijke reis tussen angst en hoop. Om dit contrast kracht bij te zetten is de reeks in zwart wit gefotografeerd en opgemaakt, waarin gespeeld is met scherpte en diepte. De documentaire is een mix van studiowerk en foto’s op locatie, zoals het ziekenhuis en onze woning. De opmaak in de vorm van storytales biedt de mogelijkheid om ‘de reis’ in verschillende varianten te vertellen: 

Een verhaal met een hoopvol vergezicht voor de mensen die visueel afhankelijk zijn van de zorg. 

KLEURRIJK EPILOOG

Zes weken na de operatie werd de oogmeting verricht:

Li +2,25 en cilinder - 1,5
Re+2.25 en cilinder -1,75

Een groot verschil met het zicht (-15) waar hij vandaan kwam, maar dit bracht weer nieuwe uitdagingen met zich mee. Richard liep een aantal weken met een leesbril te hannesen. Bril op, bril af, waar is mijn bril nu weer...In samenspraak met de opticien werd er een varifocale bril aangemeten. Dit zou de ergernis van de leesbril oplossen, maar vooral nog meer scherpte geven door de cilinder te corrigeren. 

Het leven met bril went inmiddels. Het voordeel ten opzicht van de bril met jampotglazen, is dat Richard zonder deze bril 'gewoon' kan zien. De angst om in een situatie te belanden waarin hij niets kan zien is weg:

"Dit is luxe, zo scherp heb ik nog nooit de wereld in gekeken!"

Of de bril altijd op Richard zijn neus blijft staan? Naast fotograaf en maker van deze documentaire, ben ik ook Richard zijn liefdespartner. Ik vind hem zonder bril knapper...Maar of hij hier gevoelig voor is en weer elke dag lenzen in zijn ogen gaat friemelen..., dat zal de tijd leren :-)